Пайи панҷаи пайғамбар

Пас аз як танаффуси дароз ниҳоят сари ин пешнавис нишастам ва ба гумонам, онро ба поён расондам дар ин субҳи аҳуроӣ! Дигар моли ман нест, моли шумост. Хуб уфтода ё на, қазоват низ бо шумост. Аз мо навиштан, аз шумо хондан ё нахондан, писандидан ё написандидан. Навиштам, то рӯзгоре ба дарде бихӯрад. Ё нахӯрад? Дурудароз дар сарам мегашт ва наздик ба як сол пеш нусхаи аввалашро ҳамроҳи як флешка гум карда будам.

Як салом (Латра)

ЯК САЛОМ
(Латра)

Аз фурӯшгоҳ мебарояму дар пиёдароҳ ногаҳон бо ӯ рӯбарӯ меоям ва дар он як лаҳзаи кутоҳи во хӯрдани чашмонамон сар такон медиҳам ва “салом” мегӯям.

Вай ҳам салом медиҳад ва хандаи сустаке гирди лабаш мегардад, вале ҳамон дам қиёфаи ҷиддӣ мегирад ва ба ҳамроҳаш — марди тануманди қадбаланде менигарад, ки нигоҳи тезе ба мо меандозад.

Аз худам мепурсам, ки чаро чунин кардам? Дилам мехоҳад зуд гузараму равам.

Цветные слова

«Жанр некоторого умеренного фэнтези и легкой мистики вполне украшает прозу». Так сказал о моем новом рассказе «Цветные слова» блестящий литературовед и эссеист Иван Никитич Толстой, внук писателя А.Н. Толстого и брат замечательной писательницы Татьяны Толстой. Его оценка для меня многого значит. Но рассказ о самых что ни есть реальных событиях – принудительного переселения моих предков из высокогорья в необустроенную и смертоносную долину; попытка молодого, но знаменитого в те годы писателя Пулада Толис написать роман о героизме переселенцев и его последние дни перед трагической смертью.

Нахи ҷон аз Рӯдакӣ, Айнӣ ва Ғафуров

(Андар шастумин зодрӯзи Қодири Рустам)

Зодрӯзҳое ҳастанд, ки моро ба фикри шукргузорӣ мекашонанд. Чун аз онҳо мешунавем, ба худ мегӯем, Худоё, шукри он рӯзу он соату моҳу солат, ки чунин касеро ба мо армуғон оварда.

Баракат ва Дунё

Нависандаи машҳури мисрӣ Наҷиб Маҳфузро романҳояш, ба вижа “Сегонаи Қоҳира” барандаи Ҷоизаи Нобел карданд. Аммо ӯ беш аз ҳама ҳикоёти хешро дӯст медошт ва дар ин жанр низ аз реализму натурализм то модернизм расид ва роҳҳои наву ҷолиберо имтиҳон кард. Ин ҳикоя бо тасвирҳои дилрас ва чархишҳои ногаҳонияш ба дилам нишаст. Номгузории қаҳрамонҳо ба назарам тамсилӣ омад. Умедворам, ту, хонандаи азиз, бардошти худро хоҳӣ дошт ва агар андешае пеш омад, дар ҳошияи ин тарҷума хоҳӣ нигошт. Ба саломатӣ!

Биҳишти кӯдакона

Росташ, ин нависандаи бузурги мисрӣ, барандаи Ҷоизаи Нобел, Наҷиб Маҳфузро ахиран барои худ кашф кардам ва ҳатто дар шакли аввали ин тарҷума номи ӯро Нақиб навиштам, на Наҷиб, аҷаб шармандагие! Аммо ба барандагони Ҷоизаи Нобел ҳамеша бо шубҳа менигарам (то рӯзе ки худам онро нагирам, барояш бовар нахоҳам кард — ҳазл), чун ҳамеша, кам ё зиёд, як ангеза ва шамими сиёсӣ ҳам дорад.

Нубуғи гурезони Шумо

Дар рӯзгоре, ки ба иллати аз даст додани чандсад сафҳа аз кори панҷмоҳаам, дилшикаста ва маъюс будам, дӯсте паёми нависанда Элизабет Гилбертро бароям расонд. Гуфт, яке аз комёбтарин нависандагони имрӯзист, вале, шармандаам, ки ин номро бори нахуст мешунидам. Ҳоло мехоҳам, ба камияш, китоби охирини ӯро бихонам.

Жизнь в Сагзистане*

Рассказ о том, как жили и чем дышали советские офицеры в Афганистане за год до вывода войск СССР из этой страны. Впервые на русском. Спасибо Муборак Шариф за прекрасный перевод.

Ранг барои вожаҳо

Шеваи навишти худро шикастам ва барои худ сабки наве сохтам, ки дар он воқеа андаруни мағзи қаҳрамон ва гӯё дар фазои паҳлуӣ ё мутавозӣ рӯй медиҳад, аммо ҳарду фазо чун кӯзае андар кӯзаанд ё кадучае андар каду. Шояд дар адабиёт чизи наве нест, вале барои ман таҷрубаи нав ва ҳаяҷонбахш аст. Аввал онро дар “Фонуси ёд” озмудам ва ҳоло ҳикояи навам “Ранг барои вожаҳо” низ ҳамин гуна аст.

Он гиромидошти ёди ҳазорон нафар аз масчоиён аст, ки ҳангоми кӯчонданашон аз кӯҳистони сарсабз ба биёбон ҷон бохтаанд ва ҳам эҳдо ба равони як нависандаи бузурги ҷавонмарг ва ҳамаи қурбониёни муҳоҷирати мардум аз кӯҳистони Яғнобу Ғарму Кӯлобу Бадахшон ба даштҳои водии Вахш бахшида мешавад.

Се рӯзи мотам

Месӯзам аз дарун ба оташе, ки бо ҳар нафас забонае баландтар мезанад. Ҳар сӯ нигарам, онро мебинам, ки гӯё пазмону зори ман аст ва танҳо бояд даст ёзонду гирифту аз шиддати васл бӯсидаш. Се рӯз аст барояш мотам дорам. Гумон доштам, дар роҳу равиши фанновариҳои нав устодӣ дорам, мебинам, Маҷнуне дар биёбонаму бас!

Мавлоно дар Амрико

Тазодомез аст, аммо пас аз рӯйдодҳои 11 сентябри соли 2001  дар Амрико таваҷҷӯҳ ба олами ислом ба маротиб боло рафт. Дар оғоз, албатта, матолиби таҳрикомез ва иғвогаронаи зиёде ба табъ расид, аммо ба зудӣ он хасу хорро об бурду мардуми оқил пайи дона шуданд. Амрикоиҳо мехоҳанд, бидонанд, ки ислом чист, пайравонаш кистанд ва чӣ мехоҳанд. Дар ин замина таваҷҷӯҳ ба таърихи ислом низ ба гунаи бесобиқа густариш ёфт ва ба илму адабе, ки дар фурӯғи он арзи вуҷуд намуд.

Туркистони Швайлер

Сатр ба сатр аз ҳар ҷое, ки мешавад, гузаштаи мардуми худро меҷӯям. Ҳоло дуҷилдаи Южин Швайлер пеши чашмонам аст. Ин нахустин дипломати амрикоист, ки аз Осиёи Марказӣ дидан кард ва он ҳам дар аввалин солҳои ишғоли ин минтақа аз тарафи Русия.