Ашк аз чашмони пайкараи шикаста

Навҳаю шевани ҳамаи мо аз даргузашти Тоҳири Абдуҷаббор як натиҷагириеро ба миён овардааст, ки гӯё мо ҳам кам-кам ба қавмҳои “зиндакуши мурдапарвар” монанд мешавем. Қариб тамоми нашрияҳои Тоҷикистон ба марги устод Тоҳир “ашк рехтанд.”Суханони нек гуфта шуд. Пойдор ва самимона.

Тоҳири Абдуҷаббор ва “Растохез”-и ӯ

Тоҳири Абдуҷаббор орзу ва талоше надошт, ки раҳбар ё пешво шавад. Худаш мегуфт, “вақте пешвоён ба миён меоянд, мардум аз байн меравад.” Аммо “бачаҳои “Рӯ ба рӯ” ба як пой истоданд, ки устод Тоҳир раёсати “Растохез”-ро бар дӯш бигирад.  Онҳо мегуфтанд, омодаанд, ба зону биншинанд ва илтиҷо кунанд. Ҷойи заъфи ӯро медонистанд. Ӯ, ки тоби дидани ранҷурии шариконашро надошт, онҳоро ором кард ва ризоият дод.