Гуфтугӯе бо Тоҳири Абдуҷаббор (Соли 1994)

“Ал ваъдаву дайн”, ниҳоят бахши умдае аз мусоҳиба бо устод Тоҳири Абдуҷабборро, ба гунае ки гуфта будам, бо чанд акси таърихии ӯ рӯи ин сафҳа овардам. Душвор бошад ҳам, аз худ шикебоӣ нишон диҳед ва онро аз оғоз то поён гӯш кунед. Магар чизе ба ҷуз аз ҳақиқат дар гуфтори ӯ хоҳед шунид? Агар шунидед, бинависед, агар розиед, бинависед ва агар норозиед, бинависед. Равонаш шод!

Тоҳири Абдуҷаббор: “Муште аз ин тарафу муште аз он тараф, барои мансаб…”

Имрӯз, вақте ҳама хурду калон “Роғун – ояндаи мо!” мегӯянд, бархе фаромӯш мекунанд ва бархи дигар шояд намедонанд, ки шодравон Тоҳири Абдуҷаббор аввалин касе буд, ки ин маъниро бо сароҳати тамом ба миён гузошта, мегуфт, “баҳрабардории муассир аз манобеъи энержии кишвар гарави аслии истиқлолияти давлатии Тоҷикистон аст.” Инро касе мегуфт, ки маънии вожаи “истиқлолият”-ро бо тамоми ҳастияш дарк мекард.