Пайи панҷаи пайғамбар

Пас аз як танаффуси дароз ниҳоят сари ин пешнавис нишастам ва ба гумонам, онро ба поён расондам дар ин субҳи аҳуроӣ! Дигар моли ман нест, моли шумост. Хуб уфтода ё на, қазоват низ бо шумост. Аз мо навиштан, аз шумо хондан ё нахондан, писандидан ё написандидан. Навиштам, то рӯзгоре ба дарде бихӯрад. Ё нахӯрад? Дурудароз дар сарам мегашт ва наздик ба як сол пеш нусхаи аввалашро ҳамроҳи як флешка гум карда будам.

Як салом (Латра)

ЯК САЛОМ
(Латра)

Аз фурӯшгоҳ мебарояму дар пиёдароҳ ногаҳон бо ӯ рӯбарӯ меоям ва дар он як лаҳзаи кутоҳи во хӯрдани чашмонамон сар такон медиҳам ва “салом” мегӯям.

Вай ҳам салом медиҳад ва хандаи сустаке гирди лабаш мегардад, вале ҳамон дам қиёфаи ҷиддӣ мегирад ва ба ҳамроҳаш — марди тануманди қадбаланде менигарад, ки нигоҳи тезе ба мо меандозад.

Аз худам мепурсам, ки чаро чунин кардам? Дилам мехоҳад зуд гузараму равам.

Segafredo (на русском)

Этот рассказ был написан задолго до того, как появился франчайзное кафе Segafredo в Душанбе, и опубликован в разных газетах и журналах в Таджикистане. А когда появился кафе, друзья стали шутить, сколько я получил гонорара за рекламу бренда? Нисколько. Оказались скупыми. Могли бы налить чашечку кофе тем, кто читал рассказ. Да, ладно, написано не о кофе, а любви и предвзятости. Некоторые думают, что таджички, проживающие на Западе этакие эмансипированные женщины, забывшие свои традиции, рано потерявшие целомудрие и т.д. Да что сказать о живуших в Европе, даже на Родине парни не хотят жениться на образованных, сильных характeром девушках.

Лаъл ва чоҳ

Оре, достонҳое хондаам, ки агар то охирин вожа наравӣ, маъно бароят нофаҳмо, парешон, бедалел ва ғайримантиқ намудор мешавад. Вале чун охирин ҷумларо мехонӣ, гӯё дар пеши чашмат субҳ медамад, ҳама ҷой ва ҳама чиз рӯшан мегардад. Дар ин ҳикояи нав хостам. аз ҳамин сабки бузургони адабиёт истифода кунам.

Гирд гардад гардуни гардон

Чанде аз хонандагон дар робита ба ҳикояи “Гирдгардон” изҳори назар карданд, ки аз онҳо самимона сипосгузорам. Ҳама гуна вокуниши ёронро дӯст медорам ва эродҳои дурусташонро мепазирам. Пас аз номаи яке аз онҳо номи достон тағйир кард ва вожаи “сирк” аз он барандохта шуд. Бори аввал ин ҳикояи бо номи “Гирдгардони сирк” нашр шуда буд, лек як дӯсти азизам дуруст фармуд, ки ин гирдгардон фаротар аз маҳдудаи сирк меравад ва банда пазируфтам.

Пурсиш ва андешаҳои дигаре аз ёрони меҳрубон бароям расид, ки хостам, ин ҷо матраҳ шаванд.

Ранг барои вожаҳо

Шеваи навишти худро шикастам ва барои худ сабки наве сохтам, ки дар он воқеа андаруни мағзи қаҳрамон ва гӯё дар фазои паҳлуӣ ё мутавозӣ рӯй медиҳад, аммо ҳарду фазо чун кӯзае андар кӯзаанд ё кадучае андар каду. Шояд дар адабиёт чизи наве нест, вале барои ман таҷрубаи нав ва ҳаяҷонбахш аст. Аввал онро дар “Фонуси ёд” озмудам ва ҳоло ҳикояи навам “Ранг барои вожаҳо” низ ҳамин гуна аст.

Он гиромидошти ёди ҳазорон нафар аз масчоиён аст, ки ҳангоми кӯчонданашон аз кӯҳистони сарсабз ба биёбон ҷон бохтаанд ва ҳам эҳдо ба равони як нависандаи бузурги ҷавонмарг ва ҳамаи қурбониёни муҳоҷирати мардум аз кӯҳистони Яғнобу Ғарму Кӯлобу Бадахшон ба даштҳои водии Вахш бахшида мешавад.

Се рӯзи мотам

Месӯзам аз дарун ба оташе, ки бо ҳар нафас забонае баландтар мезанад. Ҳар сӯ нигарам, онро мебинам, ки гӯё пазмону зори ман аст ва танҳо бояд даст ёзонду гирифту аз шиддати васл бӯсидаш. Се рӯз аст барояш мотам дорам. Гумон доштам, дар роҳу равиши фанновариҳои нав устодӣ дорам, мебинам, Маҷнуне дар биёбонаму бас!

Афсонаҳои модаркалонам

Модаркалонам ба мо сураҳои “Қуръон” меомӯзонданд. Порча ба порча. Он кас мегуфтанд ва ману хоҳарам такрор мекардем. Ҷойе, агар хато мегуфтем, ислоҳ мекарданд. Шеъру достонҳои дар мактаб азёдкардаам кайҳо аз хотирам рафтаанд, вале сураҳои омӯзондаи бибиям гӯё нақш бар санганд. На танҳо ин, балки бибиям ба мо покизагии ботину зоҳирро ёд медоданд. Вале мо бештар афсонаҳои он касро дӯст медоштем. “Козурбача (Ман булбулаки саргашта)”, “Во дареғ”, “Моҳпешонӣ”, “Чӯбаки сандалвор”, “Сабзпарӣ”, худоё ба чӣ дунёҳое мебурданд он кас моро!

Фонуси ёд

Ниҳоят, пас аз шабҳои зиёди бехобӣ, навиштани ин достони кӯтоҳро ба поён бурдам. Худсито нестам, вале бояд бигӯям, ки чизи хубе навиштам. Сипос мегузорам аз ду дӯсти гиромиям, ки нахустхонандаи ин ҳикоя шуданд ва эроду ишораи онҳо буд, ки камукостиҳояшро дидам ва ислоҳ кардам. Ҳоло кораш тамом шуд. Шумо бихонед ва бигӯед, дар арзёбии кори худ ҳақбаҷонибам ё на? Бихонед ва бигӯед, оё сирри ин достонро пайдо кардед? Оё чеҳраҳо ва макони ошное пеши чашматон омад? Чӣ кунам, роҳи ман ин аст, ки чеҳраҳои воқеиро ба бофтҳои достонҳои худ мекашонам. Ҳамзамонони азизамро!

Гирдгардон

Мегӯянд, ҳар матне, ки ба сахтӣ навишта шудааст, ба осонӣ хонда хоҳад шуд. Ин ҳикояро солҳост, ки менависам. Ҳар бор ҳар хел мебаромад ва маро қонеъ намекард. Зеро мехостам, мисли нони фарахша бисёрқабатӣ бошад ва барои ҳар ҷур хонанда паёме хоси ӯро дошта бошад. Ниҳоят кораш тамом шуд. Сахт хастаам ҳам кард. Дигар на ҳарфе кам мекунам, на зам. Сипос аз дӯстонам Г.М., Абдуқодири Рустам ва И.С., ки аз аввалин хонандагон ва ноқидони ин навиштаанд. Ончиро, ки онҳо хуш карданд, шумо ҳам хуш хоҳед кард, бовар дорам.

Идомаи марсияи падар

Ҳоло дар идомаи он ҳама чизе, ки пештар навишта будам. Даргузашти падару модар барои инсон аз дардҳоест, ки ҳаргиз шифо намеёбад. Он мисли як захми носури равон то охирин нафаси умри инсон боқӣ мемонад. Зиндагии кас баъд аз реҳлати волидон аз реша иваз мешавад. Дард мемонад, аммо чорае надорӣ, бояд муросо кунӣ, ки ин як мусибати гурезнопазир аст. Муросо мекунӣ, вале бовар нахоҳӣ кард, ки азизонат дигар дар рӯйи замин нестанд ва дидор ба қиёмат мондааст.

Ниёиши наврӯзӣ

Ба номи Ҷонофарини бахшанда ва меҳрубон.
Хостам ниёиш ба ту орам дар он лаҳзаи инсофу баробарии рӯзу рӯшнoӣ ва шабу торикие, ки ту офаридӣ. Дар он гоҳе, ки гардунро ба гардиш овардӣ ва паёми баҳору хазон ва маргу зиндагӣ додӣ.