Захми табарамалиёт

Нахустин андешаи ман бо шунидани хабари оғози амалиёти ҳарбӣ дар Хоруғ ин буд, ки то куҷо ин иқдоми ҳукумати Тоҷикистон ҳисобшуда ва мантиқист. Ҳисобшуда то охир ва мантиқӣ бар пояи қонун. Гумон намекунам, ин тасмими сахту сангинро ба осонӣ гирифта бошанд, аммо раванди ҳаводис нишон дод, ки пайомадҳои он дақиқ ва пурра пешбинӣ нашудаанд.

Набард бо нафс

Аз субҳи имрӯз ҳама одатҳо дигар мешаванд. Оҳ аз он одатҳое, ки ин ҳама солу моҳу рӯз мехоҳанд, бар ман пирӯз оянд! Акнун бояд ман бар онҳо дастболо шавам. Худоё, тавонам бидеҳ! Ин як имтиҳон аст. Аммо чӣ зарурат ба худситезӣ ва ранҷ додани бадани худ, ки назди ҷон арҷ дорад?

Сабки забони мо

Забони нишонрас, пухта ва пурбор барои ҳар касе, ки бо сухан сари кор дорад, ҷовидона арзишманд хоҳад буд, чӣ барои як навқаламе, ки мехоҳад, биомӯзад ва чӣ барои як кӯҳнакоре, ки гумон мекунад, кайҳо дасташ рост шудааст. Рӯзгори ҷавонӣ аз омӯзгоре шунида будам, ки мегуфт, агар забони равон мехоҳед, ба ғайр аз шеъри бузургони гузашта “Ҳазору як шаб”,  “Гулистон”, “Чор дарвеш” ва “Самаки айёр” бихонед.

Шуберлин ба Остона меояд

Субҳи имрӯз номаи аҷибе гирифтам. Аз шахсе, ки чанд сол ба ин сӯ тамосе бо ҳам надоштем ва гӯё аз ёдам низ рафта буд. Аз профессори Донишгоҳи Ҳарвард, Ҷон Шуберлин, ки ҳоло ба ғайр аз мақолаҳои хубаш ду сӯҳбати тӯлонии рӯбарӯ бо ӯ дар Праг ба хотирам расид. То соли 2002 баъзан аз ӯ ҳамчун коршиноси умури Осиёи Марказӣ назар мегирифтам. Аммо навиде, ки дар номаи ӯ омада ҷолибтар аз худи расидани мактубаш буд.