“Худоё, беватан мемирам охир…”

Ба ёди Искандари Хатлонӣ

Солҳову солҳо аз қатли ӯ мегузараду дарди рафтанаш заррае кам намешавад ва русҳо дар ин ҳама муддат қотил ё қотилони ӯро шиносоӣ ва боздошт накарданд, пас наҷустаанд ё кашф карда бошанд ҳам, бо сабабе наметавонанд, эълон кунанд. Шояд як тоҷик барои онҳо онгуна арзишеро надошту надорад, ки худро “ғам диҳанд”. Марги бепайомади то 400 муҳоҷири тоҷик ҳар сол ҳамин паёмро дорад. Ва ҳам онҳо аз куҷо донанд, ки Искандари Хатлонӣ кӣ буд?